باسلام

دوست گرامی

اولاً: هرجا ضمیر مفرد «به» آمده است حدیث هم به گونه ای آمده که ضمیر به هر دو بر می گردد:

انی تارک فیکم ما إن تمسکتم به لن تضلوا بعدی أحدهما أعظم من الآخر کتاب الله حبل ممدود من السماء إلى الأرض وعترتی أهل بیتی ولن یتفرقا حتى یردا علی الحوض فانظروا کیف تخلفونی فیهما(سنن الترمذی ، ج ۵ ص ۶۶۲، یکی از صحاح سته اهل سنت)

که رسول الله می فرمایند من بین شما چیزی می گذارم که اگر به آن تمسک بورزید گمراه نمی شوید سپس می فرمایندیکی از آن دو از دیگری عظیم‏تر است: کتاب خدا رشته‏ ای است که از آسمان به زمین کشیده شده است. و دیگری عترت که اهل بیت منند. این دو هرگز از هم جدا نمی‏گردند تا کنارحوض (کوثر) بر من وارد شوند. پس بنگرید بعد از من با ایشان چگونه رفتار می‏کنید

ضمیر «ما» ضمیر موصول مشترک است که برای مفرد، مثنی و جمع بکار می رود و اگر ضمیری به آن برگردد به صورت مفرد بر می گردد و خودش به خودی خود مبهم است که با تمییز و... که بعدش می آید از ابهام در می آید در این جا هم به قرآن و عترت تفسیر شده است.

ثانیاً: روایت در منابع اهل سنت با ضمیر هما هم آمده که در این آدرسها می توانید بیابید: