با سلام

دوست گرامی

شکی نیست که مقصود حضرت ابراهیم علیه السلام از اینکه گفت: من ذریتی در آیه ۱۲۴ ، امامت است؛ زیرا بعد از اینکه خداوند امامت را به حضرت ابراهیم داد، حضرت تقاضای این منصب برای ذریه خویش کردند لذا خداوند دعای او را مستجاب کرد . پس وقتی نص صریح آیه، امامت را می گوید شما با چه ملاکی دست از نص صریح آیه برداشته و برای توجیه حرف خود به آیات دیگر که هیچ ربطی به این آیه ندارد و یا هیچ منافاتی با این آیه ندارد، تمسک می کنید؟! مگر اشکالی دارد که خداوند در ذریه حضرت ابراهیم هم نبوت و هم امامت را قرار بدهد؟ مگر نبوت و امامت در پیامبر خدا صلی الله علیه و آله جمع نشده است؟!

بنابراین در آیه ۲۶ حدید که خداوند در ذریه ابراهیم نبوت را قرار داده است، این منافاتی با آیه ۱۲۴ سوره بقره که خداوند امامت را در ذریه حضرت قرار دادند نیست. این کار شما را نمی شود تفسیر قرآن به قرآن نامید؛ زیرا کسی می تواند از این روش استفاده کند که خود مفسر خوبی باشد و لازم است که مفسّر قرآن این روش را به خوبى بشناسد و با تمرین و ممارست در آن مهارت یابد تا بتواند قرآن را با قرآن تفسیر کند.
موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات