با سلام

دوست گرامی

خداوند در این آیه، مؤمنان را به پیروی از پیامبر(ص) و اولی الامر فرا خوانده است، و این پیروی، مطلق است و مشروط به هیچ قید و شرطی نیست، به عبارت دیگر: قرآن از مومنان می خواهد که به صورت مطلق از اولی الامر پیروی کند، بدون آنکه موردی را استثنا کرده باشد، از سوی دیگر امکان ندارد خداوند انسان را به پیروی از گناه و معصیت، یا خطا و انحراف دعوت کند، با توجه به این مقدمه ای که ذکز شد، روشن می شود که آیه مورد بحث بر عصمت اولی الامر دلالت دارد. زیرا اگر آنان معصوم نباشند و احتمال گناه یا خطا در مورد آنان برود، امر به پیروی مطلق از آنان صحیح نبوده، لازم است قرآن کریم، اطاعت از آنان را به مواردی محدود سازد که در آن گناه یا خطایی از سوی اولی الامر سر نزده باشد، آوردن اولی الامر در کنار پیامبر(ص) و عدم تکرار لفظ «اطیعوا» شاهدی بر این مدعاست. زیرا پیامبر(ص) معصوم است و هرگز به خطا یا معصیت فرمان نمی دهد، پس اگر احتمال این امور درباره اولی الامر می رفت، باید با آوردن قیدی، اطاعت از اولی الامر در موارد گناه و خطا از حوزه آیه خارج می گشت.
بنابراین آیه دلالت بر عصمت «اولوالامر» دارد، و طبق روایات شیعه(۵) و سنّی(۶) مراد از اولی الأمر در آیه شریفة ائمه اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ می‌باشند و که در برخی از آن‌ها نام همه آن‌ها هم به ترتیب ذکر شده است . بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، قم، اسماعیلیان، چاپ دوّم، بی‌تا، ج ۱، ص ۳۸۷ ـ ۳۸۱. و عبد علی بن جمعة العروسی الحویزی، قم، انتشارات اسماعلیان، چاپ چهارم، ۱۴۱۲ هـ.ق، ج ۱، ص ۵۰۸ ـ ۴۹۷.
سلیمان بن ابراهیم، القندوزی، ینابیع المودة، کاظمیه، دار الکتب العراقیه و قم، مکتبة المحمدی، چاپ هشتم، ۱۳۸۵ هـ.ق، ص ۱۱۷ ـ ۱۱۴.

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات