باسلام

دوست گرامی؛ اولاً ما سبط بن جوزی را به نام ابن جوزی جا نزده ایم به هرکس چنین کاری کرده اعتراض کنید. ثانیاً باید خدمت جنابعالی بگوییم: مطلبی که از کتاب میزان الاعتدال نقل کرده اید ناقص و برخی کلماتش اضافه خودتان است کل مطلب این است:

ثم إنه ترفض و له مؤلف فی ذلک نسأل الله العافیة مات سنة أربع و خمسین و ستمائة بدمشق قال الشیخ محی الدین السوسی لما بلغ جدی موت سبط ابن الجوزی قال لا رحمه الله کان رافضیا
قلت کان بارعا فی الوعظ و مدرسا للحنفیة» (میزان الاعتدال فی نقد الرجال ، اسم المؤلف: شمس الدین محمد بن أحمد الذهبی الوفاة: ۷۴۸ ، دار النشر : دار الکتب العلمیة - بیروت - ۱۹۹۵ ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : الشیخ علی محمد معوض والشیخ عادل أحمد عبدالموجود، ج ۷، ص ۳۰۴)

سبط بن جوزی از جد خود و گروه دیگری روایت می کند کتابی بنام مرآت الزمان دارد که در آن کتاب حکایاتی را ذکر کرده که دیگران ذکر نکرده اند فکر نمی کنم در آنچه ذکر کرده ثقه باشد بکه گاهی منحرف می شود و گذافه می گوید. به تشیع میل دارد مولفاتی هم در این مورد دارد که از خدا می خواهم او را ببخشد. محی الدین سوسی گوید: پدرم چون خبر مرگش را شنید گفت: خدا او را نبخشد او رافضی بود.

من می گویم: او واعظ ماهری است و مذهب حنفیه را تدریس می کرده است.

چنانکه مشاهده کردید در این متن حرفی از دروغهای بیشمار نیست. و ذهبی او را حنفی و ماهر در وعظ می داند و آنچه بر او اعتراض شده هم مربوط به کتاب «مرآت الزمان» است نه «تذکرة الخواص» لذا در کتاب تاریخ الاسلام خود می گوید: « یوسف بن قُزْغْلی بن عبد الله . الإمام ، الواعظ ، المؤرخ شمس الدین ، أبو المظفر الترکی ، ثم البغدادی العونی الحنفی . سِبْط الإمام جمال الدین أبی الفرج ابن الجوزی ؛ نزیل دمشق . وُلِد سنة إحدى وثمانین وخمسمائة ... وکان إماما ، فقیها ، واعظا ، وحیدا فی الوعظ ، علاّمةً فی التاریخ والسیر ، وافر الحرمة ، محبباً إلى الناس ... ودرّس بالشبلیة مدة ، وبالمدرسة البدریة التی قبالة الشبلیة . وکان فاضلا عالما ، ظریفا ، منقطعا ، منکرا ، على أرباب الدول ما هم علیه من المنکرات ، متواضعا صاحب قبول تام .»
یوسف بن فزعلی حنفی ، پیشوا ، فقیه ،تاریخ دان و در سخنوری یگانه بود‌ ، در تاریخ و سرگذشت ،‌ علامه و در نزد مردم بسیار قابل احترام و محبوب بود . مدتی در شبیله و مدرسه بدریه تدریس می‌کرد ، او فاضل ، دانشمند و نکته سنج بود و با دولتمردانی که کارهای ناپسندی می‌کردند ، مخالفت می‌کرد و همگان او را قبول داشتند .
(الذهبی ، شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان بن قایماز ، تاریخ الإسلام ووفیات المشاهیر والأعلام ، ج ۴۸ ص ۱۸۳، تحقیق : د. عمر عبد السلام تدمرى ، ناشر : دار الکتاب العربی - لبنان/ بیروت ، الطبعة : الأولى ، ۱۴۰۷هـ - ۱۹۸۷م .)

ثالثاً چنانکه در متن آوردیم و در کلام ذهبی هم گذشت او از علمای بزرگ اهل سنت است که الفاظی همانند: «إماما ، فقیها ، واعظا ، وحیدا فی الوعظ ، علاّمةً فی التاریخ والسیر» بر آن دلالت دارد. خوانندگان محترم در این مورد قضاوت کنند که شما بی راه می گویید یا ما؟

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات

(۱)