باسلام

دوست گرامی

هر انسانی ضعف یا عدم ضعف خود را در امور محوله درک می کند. مثلاً اگر بار سنگینی که در حد توان ما نیست به ما امر شود که برداریم می فهمیم که نمی توانیم برداریم. همین طور است در امور فکری و عقلی اگر شبهه ای در حوزه علمی ما نباشد و توانایی پاسخ دادن به آن را نداشته باشیم یا مثالاً معمایی را نتوانیم حل کنیم و یا معادله ریاضی و ... را ندانیم یا در امور غیبی و آینده جهان و ... کسی از غیب به ما خبر ندهد نمی توانیم با تکیه بر عقل، آنها را بدست آوریم و فهمیدن این امور با عقل برای هر کسی مشهود و وجداناً میسر است و نیاز به توجه به چنین استدلالی در رفع آن نیست.

اینکه عقل به ضعف خود پی می برد و می گوید: در فهم امور غیبی و...من ضعیفم، فرق می کند با جایی که عقل می گوید: خدا فلان است و دنیا شاید چنین بوده و... زیرا در مورد اول تمام عقول بر آن اجماع دارند ولی در مورد دوم بسیار اختلاف است و همه ادعا ها چیزی جز توهم نیست سخنی که عقل اجماعی بالوجدان و یقین می زند فرق می کند با سخنی که یک غقل به تنهایی آنهم نه از روی وجدان و یقین بلکه از روی حدس و گمان و توهم بزند که در مقابل آن یک عقل دیگر عکس او چیز دیگری بگوید.

ثانیاً سخن پیامبر که مدعی زسالت است همراه با معجزه است و عقل سخنی که چنین مؤیدی دارد را قبول می کند شاید فلسفه سخن را نفهمد ولی رفتار و گفتار رسول وقتی با معجزه هم همراه است ضعف عقل را در دریافت رسالت جبران می کند.

ثالثاً اگر منظور شما از ناتوانی عقل نبی در دریافت وحی باشد هم باید بگوییم عقل در اثر دوری از گناه و تخلق به اخلاق انسانی و الهی توان این را دارد که به درجه ای برسد که فهم و معرفت و ظزفیت او بالا برود و ضعفش تا حدی از این راه جبران می شود و تا حدی هم به لطف و افاضه الهی جهت ضرورت وجود چنین افرادی رفع می شود.

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات

(۱)