با سلام

دوست گرامی

برای رسیدن به پاسخ به این نکات باید دقت کرد

۱-در ابتدای آیه کلمه رسل به صورت جمع ذکر شده است؛ اگر انذار و بشارت پیامبری الهی، نیاز به هر گونه حجت را منتفی کرده است، چرا خدا رسولانی متعدد و پی در پی ارسال کرده است؟ بنابراین ادعای ارتباط آیه به بیان میزان حجت های الهی ادعایی باطل است (دقت کنید که آیه در مقام توصیف حضرت محمد (ص) نیست تا بگوییم گفته بعد ایشان حجت تمام است! بلکه اصل وجود رسول را تمام کننده حجت می داند. و حتی سیاق نشان می دهد که رسولان قبل از پیامبر صلی الله علیه وآله مد نظر هستند.)
۲- آیه در این مقام نیست که بگوید بعد از رسل حجت نیست بلکه می خواهد به مردم بگوید دیگر نمی توانند بهانه ای مقبول داشته باشند. نه اینکه بگوید دیگر خدا هیچ حجتی علیه بندگانش نخواهد داشت . لذا همچنانکه در مقاله گفته شده است حجت ناس علیه خدا با حجت خدا علیه ناس فرق می کند.
۳- حجت بودن رسول اکرم (ص) برای ما (و مردم غیر هم عصر رسول اکرم ص ) زمانی معنا دارد که ایشان تا زمان ما امتداد داشته باشند و کسی که چنین مساله ای را درک می کند، به لزوم امامت اعتراف کرده است و در اعتقاد شیعه امامت امتداد نبوت است و جدا از نبوت نیست مگر در دریافت وحی که به امام وحی نمی شود

۴- مساله امامت قبل از اینکه مساله حجت الهی بر بشر باشد، مساله رهبری است. و هر عقل سالمی می فهمد که رهبری پیامبر (ص) برای زمان خودشان بوده و برای ما رهبری هم عصر خودمان لازم است که روایت متواتر لزوم شناخت امام در هر عصری بر این مطلب دلالت می کند. (در روایت مقبول شیعه و سنی هر کس امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است.)

۵-حجت الهی منحصر در پیامبر و امام نیست! هر برهان قاطع و روشنی حجت الهی است. و هر روز ممکن است برهان های جدید بیان شود. هر عالم ربانی ای می تواند حجت الهی برای مردم پیرامون خود باشد. و خلاصه اینکه هر امری که به دین دعوت کند و جهل ها را مرتفع کند، حجت الهی شمرده می شود و استمرار آن و تکثر آن مطلبی واضح و غیر قابل انکار است.

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات