باسلام

دوست گرامی؛ طبق حدیث متواتر و اجماعی بین سنی و شیعه، رسول الله صلی الله و علیه و آله می فرماید: من دو چیز بعد از خود بیادگار می گذارم، کتاب خدا و عترتم که تا قیامت از همدیگر جدا نمی شوند، اگر به این دو تمسک بورزید گمراه نمی شوید ما هم در زندگی آن دو را اسوه خود و طبق دستورات آنها عمل می کنیم و در دعاها این دو را واسطه قرار می دهیم و خداوند را به این دو سوگند می دهیم تا دعای ما را مستجاب کند.
آیا این غیر از تمسک است؟
آیا این سیره در زندگی عادی ما جریان ندارد؟
آیا ما در نیازهای مادی خود به افرادی که خود نیازمندند مراجعه نمی کنیم؟
آیا صراط مستقیم الهی که بسوی کمال و سعادت قرار دارد اگر توسط افرادی با تلاش و توفیق و عنایت الهی واضح و مکشوف شود نمی توان از او در این راه کمک خواست؟
دوست عزیز واسطه طولی غیر از واسطه عرضی است آنچه که اشکال دارد واسطه عرضی است و الا واسطه طولی اشکالی ندارد ائمه علیهم السلام در طول اراده الهی توانایی هایی توسط خود خداوند به آنها داده شده است گویا آنها در گره گشایی ها دست خدایند و در اجابت دعوات گوش خدایند و...
مگر خداوند در قرآن نمی فرماید: «ان الذین یبایعونک إنما یبایعون الله ید الله فوق أیدیهم»؟ همانطور که بیعت با رسول الله بیعت با خدا به حساب می آید خواستن از رسول هم خواستن از خدا به حساب می آید.
مگر خداوند در قرآن نمی فرماید: «من یطع الرسول فقد اطاع الله»؟ همان گونه که اطاعت از رسول اطاعت از خدا به حساب می آید خواندن او هم خواندن خداست و شرکی در کار نیست.
مگر خداوند در قرآن به رسول خود نمی فرماید: «و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی»؟ وقتی تو تیر می انداختی این تو نبودی که تیر می انداختی بلکه من بودم که تیر می انداختم.
این آیات و آیات دیگری که شبیه این آیه است می خواهند یک چیز را بفهمانند و آن اینکه اگر کسی در راه خدا باشد عمل او خدایی می شود. تنها در صورت قبول این سخن است که احادیثی همچون من اغضبنی فقد اغضب الله و من احب علیا فقد احب الله من اغضبها فقد اغضب الله و ... معنی پیدا می کند.
موفق باشید
گروه پاسخ به شبهات
(۱)