با سلام

دوست گرامی

نامه ششم نهج البلاغه را از دو جهت سندی و دلالی بررسی می کنیم:

از نظر سند: اصل این نامه در کتاب وقعة الصفین است که این چنین نقل شده است :عن عمر بن سعد الأسدی ، عن نمیر بن وعلة عن عامر الشعبی...

عمر بن سعد الأسدی، متروک الحدیث است و به حدیثش نمی شود عمل کرد ابی حاتم درباره او گوید: متروک الحدیث . الجرح والتعدیل لعبد الرحمن بن أبی حاتم الرازی ج۶ ص۱۱۲

نمیر بن وعله مجهول است

درباره عامر شعبی نیز آیت الله خویی گوید: وهو الخبیث الفاجر الکذاب المعلن بعدائه لأمیر المؤمنین ( علیه السلام ) ، معجم رجال الحدیث ج ۱۰ ص۲۱۰
از نظر دلالت: در مورد کلام امیرالمؤمنین(علیه السلام) در نامه ششم نهج البلاغه که فرمودند:« إِنَّهُ بَایَعَنِی الْقَوْمُ الَّذِینَ بَایَعُوا أَبَا بَکْرٍ وَ عُمَرَ وَ عُثْمَانَ عَلَى مَا بَایَعُوهُم ...»‏، مخاطب حضرت علی علیه السلام در این کلام، معاویة بن ابی سفیان است، کسی که به نظریه نصّ اعتقادی ندارد، ولی سیره خلفای قبل از امیرالمؤمنین(علیه السلام) را در ظاهر قبول دارد، بخاطر همیمن حضرت علیه السلام از باب این که با دشمن در مقام بحث و مناظره، گاهی به اعتقادهای خودش استدلال می شود، با معاویه از همین راه استفاده می کند و در حقیقت می فرماید: اگر تو معتقد به بیعت هستی و می گویی که بیعت به حکومت مشروعیت می دهد، مگر من کسی نیستم که مردم با من بیعت کردند...؟ بنابراین در این کلام تاییدی برای خلافت خلفای گذشته دیده نمی شود؛ زیرا در نظر شیعه امامت و جانشینی پیامبر صلی الله علیه واله باید با نص الهی باشد و انتخاب خلیفه به دست مردم نیست. در حقیقت این مناظره حضرت با معاویه شبیه همان مناظره ابراهیم با بت پرستان است . شیوه ای که حضرت ابراهیم(ع) در برخورد با مخاطبان خود انتخاب کرد، استفاده از باورهای نادرست آنان و تنظیم استدلال خویش با مبنا قرار دادن همان باورها بود، زیرا طرف مقابل، خود و تمام جهان آفرینش را آفرید&#۱۷۲۸; بت ها می دانست. بت هایی که توان دفاع از خود را نداشته و با ضربات ابراهیم(ع) درهم شکسته شدند! امیر المؤمنین(ع) نیز در نامه ای به معاویه، باورهای نادرست معاویه را مبنای استدلال خویش قرار داده و حرف او را باطل کرد
جهت اطلاع بیشتر به این آدرس رجوع کنید
www.valiasr-aj.com/fa/page.php
موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات