با سلام

دوست گرامی

چیزی به نام رضاع کبیر در شیعه بر خلاف منابع اهل سنت ، وجود ندارد . شیعیان معتقدند که رضاع فقط تا دو سالگی است وبیشتر از آن رضاعی در کار نیست. شیخ مفید در این خصوص گوید: ولیس یحرم النکاح من الرضاع إلا ما کان فی الحولین قبل الکمال فأما ما حصل بعد الحولین فإنه لیس برضاع یحرم به النکاح . قال رسول الله صلى الله علیه وآله : لا رضاع بعد فطام ، ولا یتم بعد احتلام . المقنعة - ص۵۰۳ .شهید ثانی نیز می نویسد: (وأن یکون المرتضع فی الحولین ) فلا عبرة برضاعة بعدهما. ( شرح اللمعة ج ۵ - ص ۱۶۳) که اینها بر گرفته از کلام معصومین است که فرموده اند: لا یحرم من الرضاع إلا ما کان حولین کاملین

اما اینکه برخی اشکال می کنند که چون در روایت رضع الرجل آمده است پس مراد رضاع کبیر است، این بی سوادی و عدم فهم آنها در قرآن و لغت عرب را می رساند؛ زیرا مراد روایت، ارضاع در زمان صغیر بودن است و تعبیر به الرجل به اعتبار این است که او بزودی مرد می شود همچنانکه در قرآن نیز چنین استعمالی وجود دارد مثلا درباره حضرت ابراهیم آمده است که بشارت فرزند را به او چنین داده اند : فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلیمٍ (۱۰۱صافات) در اینجا از باب مجاز به اسماعیل، غلام حلیم گفته شده است درحالی که حلیم بودن مال بزرگ سالی است نه طفولیت اما به اعتبار آینده اش که جوان حلیمی خواهد بود به این بچه اطلاق حلیم شده است

در آیه دیگری نیز در خصوص طفل چنین آمده است: وَ لا یَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً کَفَّاراً (نوح ۲۷) نمی زایند مگر فاجر و کافر. این در حالی است که طفل نه کافر است و نه فاجر و از باب اینکه در آینده و بعد از طفولیت کافر و فاجر خواهد شد به این طفل چنین اطلاق شده است

روایت مورد نظر نیز از این قاعده مستثنی نیست

این در حالی است که در کتب اهل سنت به صراحت نقل شده است که رضاع در خصوص مردان بزرگ است همانند این روایت :وَامْرَأَةً تَنَاکَحَا فَسَأَلَ الرَّجُلُ النَّبِیَّ

و یا در جای دیگر آمده است ... وکانت عائشة أمّ المؤمنین إذا أرادت أن یدخل علیها أحد الحجابَ أرضعتْه ، تأوّلت ذلک من إذن النبی صلى الله علیه وسلم لِسَهْلة زوج أبی حذیفة ، وهو رأی لم یوافقها علیه أمّهات المؤمنین ، وأبَیْن أن یدخل أحد علیهنّ بذلک ، وقال به اللیث بن سعد ، بإعمال رضاع الکبیر . وقد رجع عنه أبو موسى الأشعری بعد أن أفتى به .

ام المؤمنین عائشه، هر وقت که مى‌خواست شخصى بر او وارد شود، به او شیر مى‌داد. دلیل او براى این مطلب، اجازه پیامبر به سهله، همسر ابوحذیفه بوده است. این دیدگاهى است که دیگر همسران پیامبر با آن موافق نبودند و اجازه نمى‌دادند که کسى با استفاده از این روش بر آن‌ها وارد شوند . لیث بن سعد نیز اعتقاد به رضاع کبیر داشته است؛ اما ابوموسى اشعرى بعد از این که فتوا داد، از فتواى خودش بازگشت .

محمد الطاهر بن عاشور (متوفاى۱۲۸۴هـ)، التحریر والتنویر ، ج۴، ص۲۹۷ ، ناشر : دار سحنون للنشر والتوزیع - تونس - ۱۹۹۷م.

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات