با سلام

دوست گرامی

اولا: با دقت در آیات قرآن مانند «انَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَلَا هُمْ یحْزَنُونَ»آگاه باشید (دوستان و) اولیای خدا، نه ترسی دارند و نه غمگین می‌شوند! یونس/۶۲

مشخص است که انبیاء ترسی که مذموم هست را ندارند و اگر در آیات دیگر ترس به انبیاء نسبت داده شده است، آن ترس مذموم نیست و این طور نبوده که انبیاء بخاطر جان خود از چیزی بترسند بلکه ترس آنها بخاطر مسائل و چیزیهای دیگر بوده است چون
بعضی از خوفها به خاطر بزرگی حادثه مثل ترس از قیامت و ترس از بدی کردار خود یا عاقبت به شر شدن خود و دیگران یا ترس از انحراف و گمراهی امت یا ترس از هلاکت یاران اندک حق در جنگ و در نتیجه نابودی طرفداران و وارثان دین و امثال آن، از ترس هایی مثبت هستند که این یک نوع دغدغه می باشد
مثلا در خصوص حضرت موسی علیه السلام آمده است:.فاوجس فی نفسه خیفة موسی» اما این ترس بخاطر ترس از نفس خود نبوده است بلکه ترس از غلبه جاهلان و گمراهان بوده است لم یوجس موسى ع خیفة على نفسه بل أشفق‏ من‏ غلبة الجهال‏ و دول الضلال الیوم تواقفنا على سبیل الحق و الباطل من وثق بماء لم یظمأشریف
موسى بر خودش نترسید، وحشتش از پیروزى جهال و حکومتهاى گمراه بود. امروز ما و شما بر سر دو راهى حق و باطلیم (ما حقیم و شما باطل). کسى که اطمینان به وجود آب دارد تشنه نمى ‏ماند
نهج البلاغة (للصبحی صالح) ص۵۱

بنابراین دلیل ترس انبیاء، بخاطر علتهای دیگر مانند گمراهی و نابودی امت و ... بود است نه ترس از دشمن و جان

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات