باسلام

دوست گرامی؛ در روایت مورد نظر شما، می خواهد سعی و کوشش و تلاش فارس ها را در کسب علم نشان دهد و الا حساب ائمه علیهم السلام جدا و بالاتر از این حرفهاست. علم آنها لدنی و اعطایی از طرف خداست و سعی و تلاش فارسها در جهت رسیدن به گوشه ای از علوم والای معصومین علیهم السلام می باشد.

اما در مورد سؤال دوم شما؛ ائمه علیهم السلام طبق علم الهی که به آنها داده شده بود بر تمام زبانها تسلط داشتند. روایات فراوانی بر این حقیقت دلالت دارد که به دو نمونه اشاره می شود:

۱- نصیر خادم می گوید: من مکرر از حضرت عسکرى علیه السّلام شنیدم که با غلامان رومى و ترک و صقالبه بزبان آنان سخن می گفت، و از این موضوع در شگفت بودم زیرا وى در مدینه متولد شده و تا کنون کسى ندیده بود که او با این زبان‏ها تکلم کند، من در این گونه افکار بودم که ناگهان متوجه من شد و فرمود: خداوند تبارک و تعالى حجت خود را از سایر مردم تمیز میدهد و معرفت هر چیزى را بوى مرحمت میکند، حجت پروردگار کلیه لغات و انساب و آجال و حوادث را میداند و اگر این چنین نبود او و سایر مردم فرقى نداشتند.(ترجمه إعلام الورى، ص۴۹۵)
۲- ابو بصیر مى‏ گوید، به موسى بن جعفر (ع) گفتم: فدایت گردم، امام به چه چیزى شناخته مى ‏شود؟ فرمود: به چند چیز، نخست آنکه پدرش به او نص و تصریح کرده باشد و اشاره خودش به آن که حجت است. دیگر آنکه از هر چه سؤال مى ‏شود پاسخ گوید، یا خودش از امورى که در آینده اتفاق مى ‏افتد خبر دهد و با مردم با همه زبانها سخن بگوید. امام کاظم آنگاه به من فرمود: اى ابو محمد! پیش از آنکه از اینجا برخیزى آیتى به تو نشان خواهم داد. چیزى نگذشت که مردى خراسانى به حضور ایشان آمد و با زبان عربى سخن گفت و موسى بن جعفر به فارسى پاسخ او را داد.
مرد خراسانى گفت: به خدا سوگند تنها چیزى که موجب شد عربى سخن بگویم، این بود که گمان مى ‏کردم شما زبان فارسى را خوب نمى‏ دانید. امام فرمود: سبحان الله‏ اگر نتوانم به خوبى پاسخ ترا به فارسى بدهم چه فضیلتى بر تو دارم که سزاوار امامت باشد. سپس به من فرمود: اى ابا محمد! سخن هیچ یک از مردم و آواى پرندگان و سخن هر چیزى که جان داشته باشد، بر امام پوشیده نمى ‏ماند. (در صفحه ۱۹۶ قرب الاسناد حمیرى و ص:۳۵۲ ترجمه روضة الواعظین و در ارشاد و مناقب و خرایج هم آمده است که از این منابع در بحار الانوار، ص ۴۷، ج ۴۸، هم نقل شده است.)

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات

(۱)