با سلام

دوست گرامی

شما خودتان دارید آیه را به نفعتان توجیه می کنید و می گویید آیه گفته زمانی از اولی الامر اطاعت کنید که از خدا و رسولش باشد. این را از کجا در آورده و زمان را به آیه می چسبانید؟! ظاهر آیه این است که اطاعت از اولواالامر مطلق است و مقیّد به هیچ قید و مشروط به هیچ شرطى نیست. به تعبیر دیگر، اطاعت از اولى الامر در این آیه مقیّد به عدم اشتباه و خطاء اولواالامر نشده است . همانگونه که اطاعت از خدا و رسولش مطلقاً واجب شمرده شده است، اطاعت از اولى الامر که در ردیف آنها قرار گرفته، نیز به صورت مطلق واجب است; بنابراین، بناچار باید اولى الامر معصوم باشد، چون اطاعت بى قید و شرط جز از معصوم ممکن نیست؛ زیرا نمى توان به صورت بى قید و شرط از شخصى که خطا و اشتباه مى کند، اطاعت و پیروى نمود. این را یک بچه دبستان نیز می فهمد

اما اگر شما با نگاه به «فَاِنْ تَنـازَعْتُمْ فِی شَیء فَرُدُّوهُ.. می خواهید استدلال کنید که چون در رفع نزاع به اولی الامر ارجاع داده نشده است پس آنها اشتباه می کنند و یا اطاعتشان مقید است، این نشان از عدم دقت در معناى «رسول» و «اولوا الامر» است اگر تفاوت این دو کلمه را می دانستید فهم آیه برای شما روشن می شد . «رسول» کسى است که از ناحیه خداوند براى بیان احکام و ابلاغ دین و انذار مردم فرستاده شده است؛ یعنى علاوه بر «نبوّت» و تبلیغ احکام، وظیفه انذار و هشدار به مردم نیز دارد و به تعبیر ساده و گویا و خلاصه این که رسول موظّف به بیان احکام و تبلیغ آن است.امّا «اولوا الامر» وظیفه قانونگذارى ندارد، بلکه وظیفه او حراست از قانون و اجراء و پیاده نمودن آن است. در یک عبارت رسا و ساده مى توان «پیامبر» را تشبیه به «قانونگذار» و «اولوا الامر» را به “مجرى قانون” تشبیه کرد.

علت اینکه خداوند در این آیه فرموده است در صورت تنازع به خدا و رسول رجوع کنید بخاطر این است که حقّ تشریع تنها برای خدا و رسول است نه اولی الامر، لذا در موارد نزاع در شریعت اسلامی باید به این دو مراجعه نمود؛ چون که اولی الامر قانون گذار و مشرّع نیستند، لذا در حل نزاع به آنان ارجاع داده نشده است. چنانکه از امام باقر ـ علیه السلام ـ در مورد آیه «اطیعواالله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم» چنین نقل شده است که فرمودند: «هی فی علی و فی الائمه جعلهم الله مواضع الانبیاء غیر انهم لا یحلون شیئا و لا یحرمونه»‌یعنی: «این آیه در مورد حضرت علی ـ علیه السلام ـ و ائمه ـ علیه السلام ـ است که خدا آنان را به جای پیامبران قرار داده، جز اینکه ایشان چیزی را حلال یا حرام نمی‌کنند{تفسیر العیاشی ؛ ج‏۱ ؛ ص۲۵۲}»

همچنین گاهی اختلاف و نزاع در مصداق «اولی الامر» است، که در این صورت چاره ‏ای نیست جز آن‏که برای حلّ نزاع به خدا و رسول مراجعه کرد. دراینجا سؤال می کنیم اگر در امر امامت نزاعی شده به چه کسی باید رجوع کنید؟

اما در خصوص آیه وضو احتمالا شما از قواعد نحوی و ادبی بی اطلاع هستید ؛ زیرا اگر بنا باشد « أَرْجُلَکُمْ» عطف بر فَاغْسِلُوا وُجُوهَکُمْ باشد، لازم می‌آید که میان معطوف و معطوف علیه، فاصله باشد و این، خلاف فصاحت است و هیچ عرب فصیحی زیر بار این نمی‌رود، چه رسد به این‌که در قرآن باشد. مضافا که از نظر قاعده نحوی، أقرب العاملین باید در معمول عمل کند و با وجود عامل دوم، نوبت به عامل اول نمی‌رسد. اگر یک مولایی به غلامش بگوید:أکرم زیدا و عمرا و إضرب خالدا و بکرا. به ذهن کسی نمی‌آید که بکرا را عطف کند به محل زیدا تا بکر را مانند زید و عمر إکرام کند و فقط خالد را بزند. مگر این‌که بخواهد توجیه کند که بکر، جزء اقوامش است و نمی‌تواند او را بزند و مجبور است عطف کند بر زیدا. در این صورت، همه به او می‌خندند. چون با وجود عامل قریب، نوبت به عامل بعید نمی‌رسد.

در این آیه هم وَ امْسَحُوا عامل بر رُءُوسِکُمْ و أَرْجُلَکُمْ است و نوبت به فَاغْسِلُوا که با معمول فاصله دارد، نمی‌رسد.

اما ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست: &#۶۴۸۳۱;وَأَر&#۱۷۶۱;جُلَکُم&#۱۷۶۱;&#۶۴۸۳۰; در بعضی قرائت‌ها به صورت مجرور وارد شده است، یعنی بر «رُءُوسِکُم&#۱۷۶۱;» عطف شده است

و قیاس شما به ایه الله و رسوله قیاس مع الفارق است چون محال است که خداوند از مشرکان و رسولش بیزار باشد.

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات