باسلام

کاربر گرامی؛ هرچند نظر شما در جواب دوستان است ولی به قدری گذافه گویی کرده اید که نمی توان آن را بی جواب گذاشت تا خود دوستان جواب دهند.

بسیارى از بزرگان اهل سنت به نقل از عائشه نوشته‌اند: «کان أبو بکر رضی الله عنه إذا ذکر یوم أحد بکى ثم قال ... کنت أول من فاء یوم أحد فرأیت رجلا یقاتل مع رسول الله صلى الله علیه وسلم دونه... .»
عائشه مى‌گوید: ابوبکر هر گاه یاد روز اُحُد مى‌افتاد،‌ گریه مى‌کرد و مى‌گفت: نخستین کسى که در آن روز (پس از فرار) بازگشت، من بودم، رسول خدا را دیدم که با یکى از کفار مى‌جنگید... .
(مسند أبی داود الطیالسی(متوفای۲۰۴هـ)، ج ۱، ص ۳، ناشر: دار المعرفة - بیروت.)
(فضائل الصحابة أحمد بن حنبل (متوفای۲۴۱هـ)، ، ج ۱، ص ۲۲۲، تحقیق د. وصی الله محمد عباس، مؤسسة الرسالة - بیروت، الطبعة: الأولى، ۱۴۰۳هـ – ۱۹۸۳م.)
(حلیة الأولیاء وطبقات الأصفیاء الأصبهانی (متوفای۴۳۰هـ)، ، ج ۱، ص ۸۷، ناشر: دار الکتاب العربی - بیروت، الطبعة: الرابعة، ۱۴۰۵هـ.)
(تهذیب الکمال المزی(متوفای۷۴۲هـ)، ، ج ۱۳، ص ۴۱۷، تحقیق: د. بشار عواد معروف،مؤسسة الرسالة - بیروت، الطبعة: الأولى، ۱۴۰۰هـ – ۱۹۸۰م.)
(تاریخ الإسلام الذهبی (متوفای۷۴۸هـ)، ج ۲، ص ۱۹۱، تحقیق د. عمر عبد السلام تدمرى، ناشر: دار الکتاب العربی - لبنان/ بیروت، الطبعة: الأولى، ۱۴۰۷هـ - ۱۹۸۷م.)
(الوافی بالوفیات الصفدی (متوفای۷۶۴هـ)، ، ج ۱۶، ص ۲۷۳، تحقیق أحمد الأرناؤوط وترکی مصطفى، ناشر: دار إحیاء التراث - بیروت - ۱۴۲۰هـ- ۲۰۰۰م.)
(البدایة والنهایة ابن کثیر (متوفای۷۷۴هـ)، ، ج ۴، ص ۲۹، ناشر: مکتبة المعارف – بیروت.)
اعتراف عمر بن الخطاب به فرار در جنگ احد:

خلیفه دوم در زمان خلافتش، خطبه‌اى خوانده و در این خطبه اعتراف کرده است که یکى از فرار کنندگان از جنگ بوده است.
محمد بن جریر طبرى در تفسیرش مى‌نویسد: «خَطَبَ عُمَرُ یَوْمَ الْجُمُعَةِ، فَقَرَأَ آلَ عِمْرَانَ، فَلَمَّا انْتَهَى إِلى قَوْلِهِ: «إِنَّ الَّذِینَ تَوَلَّوْا مِنْکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ»، قَالَ: لَمَّا کَانَ یَوْمُ أُحُدٍ هَزَمْنَاهُمْ فَفَرَرْتُ حَتَّى صَعِدْتُ الْجَبَلَ، فَلَقَدْ رَأَیْتُنِی أَنْزُو کَأَنَّنِی أَرْوَى، وَالنَّاسُ یَقُولُونَ: قُتِلَ مُحَمَّدٌ، فَقُلْتُ: لاَ أَجِدُ أَحَدَاً یَقُولُ قُتِلَ مُحَمَّدٌ إِلاَّ قَتَلْتُهُ، حَتَّى اجْتَمَعْنَا عَلى الْجَبَلِ، فَنَزَلَتْ: ) إِنَّ الَّذِینَ تَوَلَّوْا مِنْکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ.»
عمر در روز جمعه هنگام خطبه خواندن، سوره آل عمران را مى‌خواند تا رسید به این آیه: «آنان که روز برخورد دو لشکر به شما پشت کرده و گریختند » سپس گفت: روز اُحُد پس از آن که شکست خوردیم، من فرار کردم و از کوه بالا مى‌رفتم به طورى که احساس کردم که همانند بزکوهى پرش و خیزش دارم و به شدت تشنه شده بودم، شنیدم مردى مى‌گفت: محمد کشته شد، ‌‌گفتم: هر کس بگوید محمد کشته شد، او را مى‌کشم، به کوه پناه آورده و همه بالاى کوه جمع شدیم، در این هنگام بود که این آیه نازل شد.
(الطبری، محمد بن جریر، جامع البیان عن تأویل آی القرآن، ج ۴، ص ۱۴۴، ناشر: دار الفکر، بیروت – ۱۴۰۵هـ)
(الأندلسی، المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز، ج ۱، ص ۵۲۹، تحقیق: عبد السلام عبد الشافی محمد، ناشر: دار الکتب العلمیة - لبنان، الطبعة: الاولى، ۱۴۱۳هـ- ۱۹۹۳م)
(السیوطی، الحافظ جلال الدین، جامع الاحادیث (الجامع الصغیر وزوائده والجامع الکبیر)، ج ۱۴، ص ۵۲۹ و....)
فرار سه روزه عثمان در جنگ احد:
«ومنهم [المنهزمین] أیضا عثمان انهزم مع رجلین من الأنصار یقال لهما سعد وعقبة، انهزموا حتى بلغوا موضعا بعیدا ثم رجعوا بعد ثلاثة أیام.»
عثمان با دو نفر از انصار به نام‌هاى سعد و عقبه گریختند تا به یک جاى دورى رسیدند و پس از سه روز بازگشتند.
(فخر الدین الرازی الشافعی (متوفای۶۰۴هـ)، التفسیر الکبیر أو مفاتیح الغیب، ج ۹، ص ۴۲، دار الکتب العلمیة - بیروت، الطبعة: الأولى، ۱۴۲۱هـ - ۲۰۰۰م.)
و بسیارى از بزرگان اهل سنت نوشته‌اند که عثمان بن عفان به همراه سه نفر دیگر گریختند و از ترس تا سه روز نتوانستند به مدینه برگردند:
«فر عثمان بن عفان وعقبة بن عثمان وسعد بن عثمان رجلان من الأنصار حتى بلغوا الجلعب جبل بناحیة المدینة مما یلی الأعوص فأقاموا به ثلاثا ثم رجعوا إلى رسول الله صلى الله علیه وسلم فقال لهم لقد ذهبتم فیها عریضة.»
عثمان بن عفان، عقبة بن عثمان و سعد بن عثمان (دو نفر از انصار) آن قدر گریختند که به کوه جلعب (کوهى در اطراف مدینه از طرف اعوض) رسیدند و سه روز در آن جا ماندند و سپس بازگشتند. رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم به آن‌ها فرمود: به چه سر زمین دورى رفته بودید! »
(الطبری، محمد بن جریر (متوفای ۳۱۰هـ)، جامع البیان عن تأویل آی القرآن، ج ۴، ص ۱۴۵، ناشر: دار الفکر، بیروت – ۱۴۰۵هـ)
(الطبری، محمد بن جریر (متوفای ۳۱۰هـ)، تاریخ الطبری، ج ۲، ص ۶۹، ناشر: دار الکتب العلمیة – بیروت.)
(الجزری، عز الدین بن الأثیر أبی الحسن علی بن محمد (متوفای۶۳۰هـ)، أسد الغابة فی معرفة الصحابة، ج ۴، ص ۶۳، تحقیق عادل أحمد الرفاعی، ناشر: دار إحیاء التراث العربی - بیروت / لبنان، الطبعة: الأولى، ۱۴۱۷ هـ - ۱۹۹۶ م)
(القرشی الدمشقی، إسماعیل بن عمر بن کثیر أبو الفداء (متوفای۷۷۴هـ) السیرة النبویة، ج ۳، ص ۵۵)
(ابن حجر العسقلانی الشافعی(متوفای۸۵۲هـ) المطالب العالیة بزوائد المسانید الثمانیة، ج ۱۷، ص ۳۴۷، د. سعد بن ناصر بن عبد العزیز الشتری، ناشر: دار العاصمة/ دار الغیث، الطبعة: الأولى، السعودیة - ۱۴۱۹هـ .)

برای اطلاعات بیشتر به این آدرس پیوند شوید: http://www.valiasr-aj.com/lib/mohammd/۰۱.htm
اما در مورد سخن دوم شما:

ایران بلحاظ تمدن و خط و کتابت و تشکیل حکومت جزو متقدمترین کشورهای جهان است.

در دوران اسلامی خدای نامه با عنوان‌هایی مانند سیرالملوک یا سیر ملوک الفرس و غیره به عربی ترجمه شده‌است. از روایت‌های حمزه اصفهانی و ابن ندیم و مقدمه&#۱۶۲۰; قدیم شاهنامه و غیره به وجود &#۱۷۸۵; ترجمه و اقتباس از خدای نامه به عربی پی می بریم. از قدیم‌ترین مترجمان معروف این کتاب ابن مقفع است. ترجمه‌های خدای نامه مأخذ عمده&#۱۶۲۰; تاریخ نویسان دوره&#۱۶۲۰; اسلامی، مانند طبری و مسعودی و ابن قتیبه و بلاذری و حمزه اصفهانی و ثعالبی و دیگران قرار گرفت. (تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن،&#۱۷۷۷;&#۱۷۷۹;&#۱۷۸۳;&#۱۷۸۲;)

در این مورد می توانید برای اطلاعات بیشتر به کتاب «خدمات متقابل اسلام و ایران» از شهید مطهری مراجعه کنید.

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات

(۱)