باسلام

دوست گرامی

برخی از علمای شیعه و سنی این داستان را چنین نقل کرده اند:

حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ بْنُ مَاهَانَ الْخُورِیُّ بِخُورٍ حَدَّثَنَا أَبُو بَکْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ مُکْرَمٍ الْبَزَّازُ حَدَّثَنَا یَعْقُوبُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ الدَّوْرَقِیُّ حَدَّثَنَا وَکِیعٌ، عَنْ سُفْیَانَ، عَنِ السُّدِّیِّ عَنْ عَطَاءٍ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ‏ أُهْدِیَ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص نَاقَتَانِ‏ عَظِیمَتَانِ‏، فَنَظَرَ إِلَى أَصْحَابِهِ وَ قَالَ: هَلْ فِیکُمْ أَحَدٌ یُصَلِّی رَکْعَتَیْنِ- لَا یَهْتَمُّ فِیهِمَا مِنْ أَمْرِ الدُّنْیَا بِشَیْ‏ءٍ- وَ لَا یُحَدِّثُ قَلْبَهُ بِذِکْرِ الدُّنْیَا أَعْطَیْتُهُ إِحْدَى النَّاقَتَیْنِ.

فَقَامَ عَلِیٌّ وَ دَخَلَ فِی الصَّلَاةِ، فَلَمَّا سَلَّمَ هَبَطَ جَبْرَئِیلُ فَقَالَ: أَعْطِهِ إِحْدَاهُمَا- فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ: إِنَّهُ جَلَسَ فِی التَّشَهُّدِ فَتَفَکَّرَ أَیَّهُمَا یَأْخُذُ. فَقَالَ جَبْرَئِیلُ: تَفَکَّرَ [أَنْ‏] یَأْخُذَ أَسْمَنَهُمَا- فَیَنْحَرَهَا وَ یَتَصَدَّقَ بِهَا لِوَجْهِ اللَّهِ، فَکَانَ تَفَکُّرُهُ لِلَّهِ لَا لِنَفْسِهِ وَ لَا لِلدُّنْیَا. فَأَعْطَاهُ [رَسُولُ اللَّهِ‏] کِلْتَیْهِمَا وَ أَنْزَلَ اللَّهُ‏ إِنَّ فِی ذلِکَ‏ أَیْ فِی صَلَاةِ عَلِیٍّ لَعِظَةً لِمَنْ کانَ لَهُ قَلْبٌ‏ [أَیْ‏] عَقْلٌ‏ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ‏ یَعْنِی اسْتَمَعَ بِأُذُنَیْهِ إِلَى مَا تَلَاهُ بِلِسَانِهِ، وَ هُوَ شَهِیدٌ یَعْنِی حَاضِرَ الْقَلْبِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ. قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: مَا مِنْ عَبْدٍ صَلَّى لِلَّهِ رَکْعَتَیْنِ- لَا یَتَفَکَّرُ فِیهِمَا مِنْ أُمُورِ الدُّنْیَا بِشَیْ‏ءٍ إِلَّا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ- وَ غَفَرَ لَهُ ذُنُوبَهُ‏.

ابن عباس گفت: به پیامبر خدا دو شتر بزرگ هدیه داده شد، پس به اصحاب خود نظر کرد و گفت: آیا در میان شما کسى هست که دو رکعت نماز بخواند و در آن به کار دنیا توجه نکند و قلب او جز به یاد خدا نباشد؟ اگر چنین باشد یکى از این دو شتر را به او مى‏دهم.

على برخاست و نماز خواند، وقتى سلام نماز را داد، جبرئیل نازل شد و گفت:

یکى از این دو شتر را به او بده. پیامبر گفت: او در تشهد نماز به این فکر افتاد که کدام یک از این دو شتر را بگیرد. جبرئیل گفت: او به این فکر بود که کدام یک از آنها چاق‏تر است آن را بگیرد تا آن را بکشد و در راه خدا صدقه بدهد، بنابراین، فکر او براى خدا بود نه براى خودش یا براى دنیا. پیامبر هر دو شتر را به او داد و خدا این آیه را نازل کرد: «ان فى ذلک لذکرى لمن کان له قلب» یعنى در نماز على موعظه‏اى براى هر کسى است که عقل داشته باشد «او القى السمع» یعنى با دو گوش خود به آنچه با زبان تلاوت مى‏کند گوش بدهد «و هو شهید» یعنى قلب او براى خدا حضور داشته باشد.

پیامبر خدا فرمود: بنده‏اى نیست که دو رکعت نماز مى‏خواند و در آن راجع به چیزى از امور دنیا فکر نمى‏کند مگر اینکه خداوند از او راضى مى‏شود و گناهان او را مى‏بخشد.

شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج‏۲، ص ۲۶۶- ۲۶۷

ابن شهر آشوب نیز این داستان را نقل می کند:

مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج‏۲ ص ۲۰

موفق باشید

گروه پاسخ به شبهات

نظر شما: * نام: * پست الکترونیکی: * متن نظر : * کد امنیتی:

بازگشت