با سلام دوست گرامی:

برای پاسخ به این سوال بیان چند نکته ضروری است:

۱) در طول تاریخ اسلام اکثر حکومت ها به دست عامه بوده و نویسندگان تاریخ جرئت نگاشتن چنین قضایایی که به نفع حکومت ها نبوده را نداشتد و یا اگر هم نگاشته اند به مروز زمان از بین برده اند. لذا نمی توان از آن ها انتظار داشت که ماجرای شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها و یا احراق باب و ... در کتب آنها باشد زیرا روشن کردن مردم از وقایع بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله باعث بد بینی مردم نسبت به حکومت ها می شود.

۲) بسیاری از بزرگان عامه بنای بر سر پوش گذاشتن بر حقایق تاریخ بود:

قال الغزالی وغیره ویَحْرُمُ على الواعظ وغیره روایةُ مقتلِ الحسین وحکایاتِه وما جرى بین الصحابة من التشاجر والتخاصم فَإِنَّهُ یُهَیِّجُ على بُغْضِ الصحابة والطعن فیهم وهم أعلامُ الدین تلقى الأئمةُ الدین عنهم روایةً ونحن تَلَقَّیْناهُ من الأئمة درایة فالطاعن فیهم مطعون طاعن فی نفسه ودینه

أبو العباس أحمد بن محمد بن علی ابن حجر الهیثمی(متوفی: ۹۷۳هـ). الصواعق المحرقة على أهل الرفض والضلال والزندقة ج ۲ ص ۶۴۰، ناشر: مؤسسة الرسالة- لبنان- ۱۴۱۷هـ ۱۹۹۷م،الطبعة: الأولى، تحقیق: عبد الرحمن بن عبد الله الترکی- کامل محمد الخراط

غزالی و دیگران چنین گفته اند که بر سخنران خواندن مقتل حسین و نقل آن و نیز نقل درگیری های بین صحابه حرام است !!! زیرا سبب برانگیختن بغض مردم نسبت به صحابه و اشکال گرفتن به ایشان می شود و ایشان نشانه های دین هستند و امامان ما دین را از ایشان گرفته اند و ما نیز از امامان خویش گرفته ایم ؛ به همین سبب کسی که به ایشان اشکال بگیرد در واقع به دین خویش اشکال گرفته است.

جناب ذهبی هم می گوید: نقل درگیری های صحابه حرام و از بین بردن مدرک آن لازم است

شمس الدین ذهبی (متوفای ۷۴۸هـ) در ترجمه شافعی می‌گوید :

کما تقرر عن الکفِّ عن کثیرٍ مما شَجَرَ بینَ الصحابةِ وقتالِهم رضی الله عنهم أجمعین وما زال یَمُرُّ بنا ذلک فی الدواوین والکتب والأجزاء ولکن أکثر ذلک منقطع وضعیف وبعضه کذب وهذا فیما بأیدینا وبین علمائنا فینبغی طیُّه وإخفاؤُه بل إعدامُه لِتَصَفوّ القُلُوب وتَتَوَفُّرٍ على حبِّ الصحابة والترضی عنهم وکتمانُ ذلک متعینٌ عن العامة وآحادِ العلماء وقد یُرَخَّصُ فی مطالعةِ ذلک خلوةً للعالمِ المُنْصِفِ العَرِیُّ من الهوى بشرطِ أن یَسْتَغْفِرَ لَهُم کما عَلَّمَنا اللهُ تعالى

سیر أعلام النبلاء ، شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان الذهبی(متوفای ۷۴۸ هـ) ج۱۰ ، ص۹۳ ، ناشر : مؤسسة الرسالة - بیروت - ۱۴۱۳ ، الطبعة : التاسعة ، تحقیق : شعیب الأرناؤوط ، محمد نعیم العرقسوسی .

یکی از مواردی که وی به آن توصیه کرده است ، پرهیز از نقل درگیری های بین صحابه و کشتار ایشان رضی الله عنهم اجمعین است

ما به صورت مستمر در منشورات و کتاب ها و دفاتر روایاتی در این زمینه می بینیم اما بیشتر آنها منقطع است و ضعیف ؛ و بعضی از آن نیز دروغ است ؛ تازه این چیزهایی است که در دست ما و علمای ما است (نه در کتب غیر ما وشیعه) ؛ به همین سبب سزاوار است که این مطالب را لاپوشانی کرده و مخفی نماییم و حتی از بین ببریم! دل ها جلا یابد و محبت صحابه در آن لبریز شده و از همه ایشان راضی باشد.

نقل این مطالب در مقابل مردم عوام و بعضی از علما حرام است ؛ اما گاهی خواندن آن ها برای عالم منصفی که هوای نفس نداشته باشد در خلوتگاه خویش جایز است ؛ به این شرط که برای آن صحابه استغفار نماید ؛ همانطور که خداوند به ما آموخته است .

لذا با وجود چنین دست های امانتدری، چه انتظاری هست که تمام حقایق را بخواهیم از منابع عامه ثابت کنیم.

۳) آن چه از دست آنها پنهان مانده و نتوانسته اند مخفی و یا نابود کنند اسناد تهدید به احراق و یا فراهم آوردن هیزم است که شیعه بدان ها استناد می کند. لذا احراق بیت در منابع عامه به صراحت قابل اثبات نیست و با قرائن می شود اثبات کرد

موفق باشید گروه پاسخ به شبهات سایت ولی عصر (عج)

نظر شما: * نام: * پست الکترونیکی: * متن نظر : * کد امنیتی:

بازگشت