با سلام

دوست گرامی

پیرامون این سوال شما باید متذکر شد که این مساله دانستنش چندان نفعی برای انسان ندارد در این خصوص پاسخ یکی از علماء را نقل می کنیم:
مرحوم آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی(قدس الله نفسه الزکیة) در کتاب الآنوار الإلهیة فی المسائل العقائدیة در پاسخ به سوالی پیرامون این مساله چنین پاسخ داده اند :
باسمه تعالى هل اعتقاد المرء بطهارة المعصوم من الرجس یشمل ضرورة الاعتقاد بطهارةدمه ومدفوعاته ؟ وما رأیکم الشریف فی ذلک ؟ هل دم المعصوم ومدفوعاته طاهرین أم لا ؟
باسمه تعالى هل اعتقاد المرء بطهارة المعصوم من الرجس یشمل ضرورة الاعتقاد بطهارةدمه ومدفوعاته ؟ وما رأیکم الشریف فی ذلک ؟ هل دم المعصوم ومدفوعاته طاهرین أم لا ؟
باسمه تعالى الجواب عن هذه المسألة یتّضح بذکر أمرین :
أ ) إنّ جسد المسلم فضلًا عن المعصوم ( علیه السّلام ) لا یکون خبثاً ، وأمّا تنجّس بدن الإنسان بملاقاة القذر کالبول والدم فهو أمر اعتباری ولیس أمراً واقعیاً، کما أنّ النجاسة الثابتة لبعض الأشیاء کالدم والمنی أمر اعتباری أیضاً لا واقعی ،وإنّما اعتبرها الشارع لمصلحة تقتضی ذلک أو دفع مفسدة عن العباد ، لا لنقص فی موردالاعتبار ولا لکمال فی غیره ؛ فمثلًا تنجّس بدن الإنسان عند إصابة القذر کالبول والدمله لا یعنی الخبث الذاتی فیه ولا یدلّ على النقص فی شخصه ، وإنّما هو حکم تعبّدی لملاک معیّن ، کما أنّ طهارة مدفوع وبول مأکول اللحم لا یدلّ على فضیلة له . وبالجملة فلا یحتمل أن یکون حکم الشارع بطهارة میتة ما لیس له نفس سائلة کالسمک والبق ونجاسة میتة الإنسان تفضیلًا لمیتة البق على الإنسان ! .
ب ) من المسلَّمات التی لا ریب فیها أنّ المعصومین الأربعة عشر ( علیهم السّلام) فی أعلى درجات الکمال وأسمى مراتب العصمة ، غیر أنّ الأحکام الشرعیة ومنها وجوب غسل الجنابة أو اعتبار طهارة البدن واللباس من الخبث فی صحّة الصلاة شاملة للمعصوم وغیره، إذ لم یرد دلیل على استثناء المعصوم من هذه الأحکام ، ولقد کان النبی(صلَّى الله علیه وآله وسلَّم) یغتسل من الجنابة ویغسل بدنه ممّا أصابه من القذر وکذلک المعصومون( علیهم السّلام ) . وما اشتهر من قول علی علیه السّلام لا أدری أصابنی بول أم ماء وما أُبالی إذا لم أعلم ظاهر فی عدم استثنائه علیه السّلام من هذه الأحکام . وبالجملة فثبوت أحکام الطهارة والنجاسة فی حقّهم علیهم السّلام لا ینافی طهارتهم الذاتیة وکمال عصمتهم بصریح النصوص ، والله الهادی للصواب .
وکیف کان فإنّ الاعتقاد بطهارة دم الإمام أو المعصوم علیه السّلام لیس من أُصول الدین ولا من ضروریات المذهب ، فیکون الأُولى لمن تردّد فی ذلک إیکاله إلى الإمام علیه السّلام ، والله العالم
آیا اعتقاد شخص به اینکه معصوم از رجس طاهر است، شامل ضرورت اعتقاد به طهارت خون و موفوع هم می باشد ؟نظر شریف شما در این مساله چیست؟آیا خون و سایر مدفوعات معصوم پاک است یا خیر؟
باسمه تعالی
برای جواب به این مساله باید دو نکته روشن شود :
الف: جسد فرد مسلمان علاوه بر آنکه اگر معصوم باشد، نجس نمی باشد و نجس شدن بدن به برخورد با نجاسات مانند بول و خون، یک امر اعتباری است و یک امر واقعی نیست چنان چه نجاست ثابته بعضی اشیاء مانند خون و منی نیز یک امر اعتباری است نه امری واقعی . شارع این نجاست را برای مصلحتی که اقتضا می کرده و یا دفع مفسده ای بر بندگان قرار داده است نه اینکه از حیث اعتبار نقصی داشته باشد و یا غیر آن کمالی داشته باشد مثلا نجس شدن بدن انسان هنگامی که با چیز نجسی بر خورد می کند مانند بول یا خون این نجاست ذاتی نیست و دلالت بر نقص شخص ندارد چر اکه این حکمی تعبدی برای ملاکی معین است همان طوری که طهارت بول و مدفوع حیوان حلال گوشت دال بر فضیلت او نیست . بالجمله احتمال داده نمی شود که شارع حکم به طهارت مردار حیوانی دهد که خون جهنده ندارد مانند ماهی و پشه و این مطلب دلالت نمی کند که بدن انسان چون نجس است پس پشه بر آن تفضیل داده شود .
از مسلماتی که شکی در آن نیست، چهارده معصوم علیهم السلام در بالاترین مراتب کمال و درجات عصمت قرار دارند علاوه برآنکه احکام شرعیه که وجوب غسل جنابت نیز از آن می باشد، یا اعتبار طهارت بدن و لباس از نجاست در صحت نماز شامل معصوم و غیر معصوم می شود چرا که هیچ دلیلی برای استثناء معصوم از این احکام نداریم و پیامبر صلی الله علیه و آله غسل جنابت می کردند و هنگام برخورد نجاست، بدنشان را شستشو می دادند و دیگر معصومین علیهم السلام نیز چنین بودند و کلام حضرت علی علیه السلام نیز مشهور است که حضرت فرمودند : نمی دانم که بول یا آب بود به من اصابت کرد و از اینکه نمی دانم مهم نیست . که این حدیث دلالت دارد که آن حضرت علیه السلام نیز از این احکام مستثنی نبودند . بالجمله ثبوت احکام نجاست و طهارت در حق معصومین علیهم السلام منافات با طهارت ذانیه آنان و کمال عصمتشان که در روایات آمده است ندارد . خداوند هدایت کننده به آنچه درست است، می باشد .
هرچه که باشد، اعتقاد به پاک بودن خون امام نه جزو اصول اعتقادی است و نه جزو ضروریات مذهب . بهتر است در مورد پاک یا نجس بودن خون و بول و غائط امامان سخن نگوییم . امر آن را به خود امام واگذاریم. والله العالم
الأنوار الإلهیة صفحه ۱۸۳ و ۱۸۴
همچنین در مورد معنای رجس از منظر شیعه باید این نکته مد نظر قرار بگیرد که رجس معنای عامی دارد که شامل معانی لغوی ان که در معاجم نقل شده است، می شود مانند : آنچه موجب تنفر بوده است که آیه ۱۴۵ سوره انعام نیز ظاهرا این باب است : أَوْ لَحْمَ خِنْزِیرٍ فَإِنَّهُ رِجْسٌ .
این از منظر لغوی و ظاهری بود، اما اگر بخواهیم که معنای اصطلاحی و باطنی آن را مدنظر بگیریم، نجاست و آلودگی معنوی که شامل شرک و کفر اعمال بد و گناه هر چیز دیگری که منافی با شانیت معصوم باشد را شامل می شود .
قرآن همان طوری که از رجس، نجاست مادی را اراده کرده است، نجاست معنوی را نیز ازاده کرده است که آیه ۱۴۵ سوره انعام مراد نجاست مادی و آیه ۱۲۵ از سوره انعام دال بر رجس باطنی است .
همچنین می توان رجس را به معنای شک گرفت چنان چه در بعضی از روایات نیز مستفاد است :
عن أبی عبد الله علیه السلام فی قول الله عز وجل : " إنما یرید الله لیذهب عنکم الرجس أهل البیت ویطهرکم تطهیرا " قال : الرجس هو الشک .
از امام صادق علیه السلام در مورد آیه إنما یرید الله لیذهب عنکم الرجس أهل البیت ویطهرکم تطهیرا سوال شد . حضرت فرمودند : رجس همان شک است .
معانی الأخبار صفحه ۱۳۸ ، المولف : الشیخ الصدوق ، تصحیح وتعلیق : علی أکبر الغفاری، مؤسسة النشر الإسلامی التابعة لجماعة المدرسین بقم المشرفة
درواقع از این روایت اینگونه برداشت می شود که اهل بیت از هرگونه شکی بدور هستند و کسی که از شک بدور باشد به مرحله یقین رسیده و یقین بالاترین مرحله ایمان و والاترین درجه کمال فرد را ثابت می کند .
همچنین آیه ۱۲۵ سوره توبه نیز کلمه رجس به معنای کفر و شرک وگناه به کاربرده شده است :
وَأَمَّا الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَتْهُمْ رِجْسًا إِلَى رِجْسِهِمْ وَمَاتُوا وَهُمْ کَافِرُونَ .
و امّا آنها که در دلهایشان بیماری است، پلیدی بر پلیدیشان افزوده؛ و از دنیا رفتند در حالی که کافر بودند.

گروه پاسخ به شبهات

نظر شما: * نام: * پست الکترونیکی: * متن نظر : * کد امنیتی:

بازگشت