 |
درباره ما |  |
| کد سؤال: ۲۱۷۴۱ | نهج البلاغه قرآن و کتب آسمانی عقاید شیعه و پاسخ به شبهات آن »توسل | تعداد بازدید: ۶۴ |
با سلام دوست گرامی ۱. آیات مورد نظر شما این است: «وَما یَسْتَوِی الْأَحْیَآءُ وَلاَ الْأَمْوَاتُ إِنَّ اللّه َ یُسْمِعُ مَن یَشَآءُ وَما أَنتَ بِمُسْمِعٍ مَن فِی الْقُبُورِ».(فاطر/۲۲)و زندگان و مردگان برابر نیستند. خدا هر که را خواهد می شنواند. و تو نمی توانی سخن خود را به مردگانی که در گور خفته اند برسانی . و در جای دیگر نیز می فرماید:«فَإِنَّکَ لاَ تُسْمِعُ الْمَوْتَی وَلاَ تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَآءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِینَ» (روم/۵۲) تو نمی توانی مردگان را شنوا سازی و آواز خود را به گوش کرانی که از تو روی می گردانند برسانی. معنای این آیات کاملا روشن است و جمله های قبل و بعد یکدیگر را تفسیر می‌کنند. در آیه اول، ابتدا خداوند می فرماید: خداوند هر که را بخواند می شنواند. اما در پایان این شنواندن را از پیامبر نفی کرده و نیز در آیه دوم. نکته اش این است که رسول خدا صلی الله علیه وآله از خداوند مستقل و جدا نیست یعنی اگر پیامبر با مرده سخن بگوید و آنها بشوند، قدرت پیامبر نیست بلکه اگر خدا بخواهد آنها شنوا می شوند و سخن پیامبر را درک می کنند. لذا در یکی از جنگها رسول خدا با کفاری که اجساد شان در چاه بود سخن گفتند و آنها هم شنیدند. عقیده شیعه نیز همین است که هر قدرتی را که پیامبر دارد همه از آن خدا است که به ایشان داده است چه شنواند به مرده، چه شنیدن صدای دیگران بعد از رحلت و چه علم غیب همه و همه را خدا به ایشان داده است. بنابراین عقیده ما قرآن در تضاد نیست. در باره این که مرده می توانند بشنوند و پاسخ دهند مقاله مفصل نوشته ایم که حتی علمای اهل سنت نیز این مسأله را قبول دارند. لطفا به این آدرس مراجعه فرمایید: http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=۶۳۱۰ ۲. آیه دیگر مورد نظر شما این است:وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُواْ مَعَ اللَّهِ أَحَدًا(جن/۱۸) آیه را وهابیون برای نفی توسل شیعه استدلال می‌کنند، اما این آیه ربطی به توسل ندارد و از طرفی در توسل شیعه مرتکب شرک نمی شود زیرا خداوند در آیه دیگر می فرماید: یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ وَ جاهِدُوا فی سَبیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ (مائده/۳۵) در این آیه خداوند دستور داده است که نزد من وسیله بیاورید. و در روایات متعدد آمده است که اهل بیت پیامبر وسیله هستند. از طرف دیگر، عقیده ما در توسل این است که پیامبر واهل بیت علیهم السلام بدون اذن الهی هیچ کاری انجام نمی دهند و قدرتی ندارند اگر مریض را شفا می دهند همه به اذن و قدرت خداوند است. پس با این عقیده شرکی در کار نیست و این تهمتی است که به شیعه می زنند. اگر توسل شرک باشد، بسیاری از صحابه به پیامبر توسل کرده اند باید همه آنها مشرک باشند. برای اطلاع بیشتر به این آدرس ها مراجعه فرمایید: http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=۴۹۷۳ http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=۴۹۷۲ و نکته دیگر این که از نظر روایات صحیح شیعه توسل مشروع است و اهل بیت نیز توسل کرده اند و ما به آنها اقتدا می کنیم: http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=۶۹۰۵ ۳. پاسخ خطبه ۱۱۱ نهج البلاغه: در این قسمت از خطبه، امیر مؤمنان (علیه السلام) از افرادی سخن می‌گوید که در این دنیا به قدرت و توان خود مغرور بودند و می‌گفتند: چه کسی از ما نیرومند تر است؛ اما وقتی از دنیا رفتند و زیر خاک دفن شدند، به مرور زمان استخوانهای بدنهایشان در قبرها پوسیده شد و آنها همسایه یگدیگر شدند. حضرت ناتوانی آنها را پس از پوسیده شدن این‌گونه بیان کرده است که اگر همسایه آنها بخواهند آنها را صدا کنند، نمی‌توانند پاسخ دهند،اگر از همدیگر کمک بخواهند، نمی‌توانند، به همدیگر کمک کنند. در جمله «فهم جیرة لا یجیبون داعیا»: اولا: ضمیر به کلمه «الرفات»بر می‌گردد، یعنی همان استخوانهای پوسیده شده در قبرها همسایگان یکدیگر هستند. ثانیا: صدا زدن و یاری خواستن، مربوط به مرد‌هایی هستند که در نزدهم در قبرها دفن شده و برخی هم تازه در آنجا منزل کرده اند و از همسایگان خود یاری می‌طلبند و ربطی به صدا زدن زنده‌ها و یاری خواستن آنها از اهل قبور ندارد؛ زیرا زنده‌ها همسایه مرده‌ها نیستند، تا این اشکال پیش بیاید که در مقابل صدا زدن و یاری خواستن زنده ها از آنان، اهل قبور پاسخ نمی‌دهند. برداشت کسانی که این شبهه را در ذیل این خطبه مطرح کرده اند، همین است در حالی که این برداشت، خلاف واقع و منظور امیر مؤمنان علیه السلام است. به عبارت دیگر:اصلاً این خطبه، روی سخنش با زنده‌ها نیست تا گفته شود که مرده‌های داخل قبر درخواست آنان را اجابت می‌کنند یا نمی‌کنند. ثالثا: فرمایش حضرت این است: فَهُمْ جِیرَةٌ لَا یُجِیبُونَ دَاعِیاً یعنی دعوت همسایگان را اجابت نمی‌کنند و پاسخ نمی‌دهند، نه این‌که نتوانند بشوند؛یعنی می‌شنوند ولی پاسخ نمی‌دهند. پس این فرمایش، شنیدن اموات را نفی نمی‌کند. موفق باشید گروه پاسخ به شبهات | ||