با سلام

دوست گرامی

واژه «شعائر» جمع کلمه «شعیره» به معنای نشانه و علامت است .
تاج اللغة و صحاح العربیة، ج ۲، ص ۶۹۸، دارالعلم للملایین، بیروت، چاپ اول، ۱۴۱.
در اصطلاح، معانی متعددی برای آن ذکر گردیده است. مرحوم شیخ طوسی در تفسیر تبیان در ذیل آیه «لاتحلو شعائر الله» هفت معنا را برای آن ذکر کرده اند:
۱. شعائر یعنی نشانه های حدود خداوند و اوامر و نواهی و واجبات الهی؛
۲. حرم های الهی در شهرها؛
۳. مناسک حج؛
۴ و ۵ و ۶ و ۷. صفا، مروه، قربانی ومطلق نشانه های الهی:
واختلفوا فی معنى شعائر الله على سبعة اقوال: فقال بعضهم: معناه لاتحلوا حرمات الله، ولاتعدوا حدوده، وحملوا الشعائر على المعالم. وارادوا بذلک معالم حدود الله وأمره ونهیه، وفرائضه ذهب الیه عطا وغیره.
وقال قوم: معناه لاتحلوا حرم الله وحملوا شعائر الله على معالم حرم الله من البلاد.
ذهب الیه السدی.
وقال اخرون: معنى شعائر الله مناسک الحج. والمعنى لاتحلوا مناسک الحج، فتضیعوها. ذهب الیه ابن جریج، ورواه عن ابن عباس.
وقال ابن عباس: کان المشرکون یحجون البیت، ویهدون الهدایا، ویعظمون حرمة المشاعر، ویتجرون فی حججهم، فاراد المسلمون ان یغیروا علیهم، فنهاهم الله عن ذلک.
وقال مجاهد: شعائر الله الصفا والمروة والهدی من البدن، وغیرها. کل هذا من شعائرالله.
التبیان فی تفسیر القرآن - الشیخ الطوسی (۳/ ۴۱۶، بترقیم الشاملة آلیا)
عزاداری یکی از شعائر الهی است
اما اینکه عزاداری بمنزله تعظیم شعائر است به این معنا است که حرکت ابا عبد الله الحسین علیه السلام از ابتدا حرکتی در سمت و سوی خدا و در جهت قرب الهی و احیای دین خدا بود؛ کما اینکه در زیارت اربعین ایشان میخوانیم : (وبذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهاله وحیره الضلاله) یعنی با همه وجود تلاش نمود، تا بندگان را از جهالت برهاند و همچنین در زیارت ایشان میخوانیم :
أشهد أنک جاهدت فی الله حق جهاده ، وعملت بکتابه ، و اتبعت سنن نبیه صلى الله علیه وآله ، حتى دعاک الله إلى جواره ، وقبضک إلیه باختیاره ،
بحار الأنوار - العلامة المجلسی - ج ۹۷ ص ۲۶۴
در نتیجه از آنجایی که ایشان در راستای برنامه های الهی حرکت کرده اند، بزرگداشت مقام آن حضرت و عزاداری برای ایشان نشانه تعظیم شعائر الهی است؛ زیرا وقتی وقتی انسان نام ایشان را می‌شنوند و یا مجلسی به نام ایشان بر پا می‌شود به یاد خداوند می‌افتد.
عزاداری برای ابا عبد الله و سایر معصومین از جهات دیگر هم متکی به مفاهیم وتعاریف دینی میباشد و میتوان ریشه های عمیق دینی برای آن یافت و در عزاداری تا زمانی که با عمل ما نوعی تجلیل از اهل بیت شود، همین برای شعائر بودنش کافی است و نیازی به دلیل جداگانه از معصوم ندارد.
دلائلی که پشتوانه عزاداری است به شرح ذیل است:
۱. سوگواری حضرت یعقوب برای حضرت یوسف به مدت طولانی که خوف از بین رفتن ایشان بود و قرآن هم هیچگونه مخالفتی با آن نکرده است :
{وَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ یَا أَسَفَى عَلَى یُوسُفَ وَابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیمٌ قَالُوا تَاللَّهِ تَفْتَأُ تَذْکُرُ یُوسُفَ حَتَّى تَکُونَ حَرَضًا أَوْ تَکُونَ مِنَ الْهَالِکِینَ قَالَ إِنَّمَا أَشْکُو بَثِّی وَحُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ } [یوسف: ۸۴ - ۸۶]
۲. عزاداری برای اهل بیت علیه السلام رساندن صدای مظلوم به افکار عمومی جامعه میباشد :
{لَا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ وَکَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا (} [النساء: ۱۴۸]
۳. عزاداری، اظهار دوستی و مودت به اهل بیت علیهم السلام است که قرآن به آ‌ن تصریح می‌کند:
{ذَلِکَ الَّذِی یُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى} [الشورى: ۲۳]
۴. علاوه بر آیات فوق، اخبار فراوانی در منابع فریقین وجود دارد که نشان می‌دهد عزاداری برای اهل بیت و به ویژه حضرت سید الشهداء علیه السلام بازرترین مصداق «شعائر الهی» است.
در منابع اهل سنت آمده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله قبل از این که امام حسین علیه السلام به شهادت برسند، برایش گریه کرده و نیز امیر مؤمنان علیه السلام گریه کرده اند. برای اطلاع بیشتر به این آدرس مراجعه فرمایید:
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=maghalat&id=۸۶
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=۷۵۵
بعد از شهادت امام حسین علیه السلام ائمه طاهرین علیهم السلام نیز برای ایشان گریه کرده اند و دیگران را به عزاداری دستورداده اند.
توصیه امام رضا به ریان بن شبیب این است :
یا بن شبیب ان سرک أن تکون معنا فی الدرجات العلى من الجنان فاحزن لحزننا وأفرح لفرحنا وعلیک بولایتنا فلو ان رجلا أحب حجرا لحشره الله عز وجل معه یوم القیامة.
ای پسرشبیب اگر دوست داری باما در درجات بالای بهشت باشی باحزن مامحزون باش وباشادی ما شاد باش همانطور که اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد آن دنیا با آن محشور میشود . عیون أخبار الرضا (ع) - الشیخ الصدوق - ج ۲ ص ۲۶۹
شایان ذکر است عزاداری برای اهل بیت تا زمانی که تجلیل مقام اهل بیت محسوب شود و عرف آن را مصداق مواسات با اهل بیت بداند و از سویی دلیل به صورت عام یا خاص در رد آن وارد نشده باشد برای شعایر بودن مصادیق عزاداری کافی است ؛ اضافه بر اینکه مطلوبیت اصل عزاداری از ناحیه شرع ثابت شد از جمله اقامه دهه های عزاداری و سوگواری نیز از همین قبیل است و به مفهوم عام آن بزرگداشت و تجلیل است و اصل این تعظیم و بزرگداشت مورد تایید شارع مقدس است.
موفق باشید .

نظر شما: * نام: * پست الکترونیکی: * متن نظر : * کد امنیتی:

بازگشت