آیا حدیثی که می‌گوید هر کس برای امام حسین گریه کند بهشت بر او واجب است یا هر کس امام حسین را زیارت کند مثل این است که خدا را زیارت کرده است یا تمام گناهان او بخشیده می‌شود، معتبر است؟
آیا باعث بخشش حق الناس هم می‌شود؟
آیا این با عدالت خداوند سازگار است؟
با سلام دوست گرامی در اینکه محبت اهل بیت اثرات فراونی دارد شکی نیست هچنانکه گناهان زیاد با یک استغفار و توبه که نشان از رحمانیت خداوند است، بخشیده می شود در سوره الزمر - ۵۳ آمده است:
قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ
بگو: اى بندگان من که بر [زیان خویش] اسراف کردهاید، از رحمت خدا مأیوس مشوید. زیرا خدا همه‌ی گناهان را مىآمرزد. به وقتی استغفار و توبه این خاصیت را دارد چه اشکال دارد که گریه بر ا هل بیت و زیارت قبور آنها چنین خاصیتی را نداشته باشند؟!
اما باید به این نکته توجه داشت که درهیچ روایتی نیامده که اگر کسی نسبت به ائمه محبت داشته باشد، بدون شرط و قید بهشتی است .بله محبت اهل بیت کار بسیار ارزشمند است ولی مانند دیگر اعمال صالح زمانی قبول و موثر است که فرد با تقوا باشد و این محبت او را به همرنگ شدن با ائمه سوق دهد . قید تقوا در آیات و روایات فراوان ذکر شده از جمله خداوند به عنوان یک قاعده کلی می فرماید:إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقینَ.خدا، تنها از پرهیزگاران مىپذیرد.. مائده آیه۲۷.
این آیه تنها ملاک برای پذیرش اعمال را تقوا می شمارد. روایات مطلق به این آیات و روایات که قید در آنها ذکر شده، حمل می گردد مشخص است که این روایت مطلق با اطلاقش مورد نظر نیست و آن قید همه باید ملاحظه کرد لذا در روایات دیگر اگر ملاحظه کنید اشاره شده است که محبت تنها کافی نیست بلکه باید به همراه اطاعت خدا و ترک معاصی باشد
شیخ طوسی روایتی را چنین آورده است:
بُو مُحَمَّدٍ الْفَحَّامُ، قَالَ: حَدَّثَنِی عَمِّی، قَالَ: حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُثَنَّى، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ عُثْمَانَ بْنِ زَیْدٍ، عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ الْجُعْفِیِّ، قَالَ: خَدَمْتُ سَیِّدَنَا الْإِمَامَ أَبَا جَعْفَرٍ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) ثَمَانِیَ عَشْرَةَ سَنَةً، فَلَمَّا أَرَدْتُ الْخُرُوجَ وَدَّعْتُهُ، وَ قُلْتُ: أَفِدْنِی. فَقَالَ: بَعْدَ ثَمَانِیَ عَشْرَةَ سَنَةً، یَا جَابِرُ! قُلْتُ: نَعَمْ إِنَّکُمْ بَحْرٌ لَا یُنْزَفُ وَ لَا یُبْلَغُ قَعْرُهُ.
فَقَالَ: یَا جَابِرُ، بَلِّغْ شِیعَتِی عَنِّی السَّلَامَ، وَ أَعْلِمْهُمْ أَنَّهُ لَا قَرَابَةَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ)، وَ لَا یُتَ یْهِ إِلَّا بِالطَّاعَةِ لَهُ.
یَا جَابِرُ، مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ وَ أَحَبَّنَا فَهُوَ وَلِیُّنَا، وَ مَنْ عَصَى اللَّهَ لَمْ یَنْفَعْهُ حُبُّنَا.
از جابر جعفى از حضرت باقر علیه السّلام. فرمود اى جابر سلام مرا بشیعیان من برسان و بآنان اعلام کن که بین ما و خدا قرابت خویشاوندى نیست و راه تقرب بخدا فقط اطاعت و فرمانبرى از اوست. اى جابر هر کس که اطاعت خدا نموده و ما را دوست بدار او ولى و دوست ما است و کسى که معصیت خدا را کند محبت ما سودى بحالش ندارد.الأمالی (للطوسی) ؛ النص ؛ ص۲۹۶
موفق باشید گروه پاسخ به شبهات
| 
